Alleen op pad… Vandaag had ik een dagje sauna voor mezelf geboekt. De afgelopen weken zijn erg druk geweest en in combinatie met de herfst die zijn intrede heeft gedaan, vond ik dat ik het méér dan verdiend had om even te ontspannen.
Tijdens de lunch vond ik het ongezellig om geen gesprekspartner te hebben en realiseerde ik me dat dit soort momenten nog vaak voor zouden komen. Maar eerlijk is eerlijk, ik ben echt tot rust gekomen.
Tegenover me zat een stelletje, dat niets tegen elkaar zei. Dit vond ik ietwat verwarrend, want ze waren toch samen aan het lunchen? Ik probeerde me op mijn boek te concentreren, maar stiekem hield ik de tijd in de gaten. Hoe lang zou deze stilte voortduren? Grinnikend bestelde ik nog een verse jus d’orange. Na tien minuten besloot de vrouw een onderwerp aan te snijden: wie vanavond de kinderen op zou halen. Dit meen je niet. Met zijn tweeën is niet altijd gezelliger.
Binnenkort ga ik een reisje maken en ook dat doe ik alleen. Toch vind ik het stiekem veel gezelliger om dit samen met iemand te doen. Na afloop kan ik geen herinneringen ophalen. ‘Weet je nog, toen…?’. Nee, dat weet niemand. Want niemand was erbij.
Mijn dagje alleen vloog voorbij. Misschien had ik dit tijdens mijn relatie juist vaker moeten doen. Je bent geneigd om dan veel dingen samen te doen, maar ik vond het heerlijk om dit alleen te doen. En dat maakt dat ik over deze drempel heen ben. Toegegeven, samen is vaak leuker. Maar alleen schijnt ook gewoon te kunnen. En dat is af en toe net zo fijn.
